Sportletsels!

Epidemisch?

Waarom is het me niet eerder opgevallen? Of heb ik geen helder zicht op de situatie omwille van mijn beroepsituatie?

De laatste weken begin ik mijn oren nog meer te spitsen als mensen het over letsels hebben bij zichzelf … en vooral bij anderen. Ik kreeg het idee dat 1 op de 2 mensen ( het is maar een cijfer, maar de verhoudingen … ) te maken heeft met één of andere fysiek ongemak. Tijdens de sessie badminton keek ik rond naar de deelnemers met een elleboog-brace, knieverbanden en andere, luisterde ik mee naar de ‘blessureverhalen’ van anderen. het versterkte mijn gedachtegang dat erg veel mensen te maken krijgen met letsels, en die vaak neigen naar chronisch lijden. Ik kan me voorstellen dat mijn focus nu erg ligt op deze topic maar ik kan me niet van het idee ontdoen dat iedereen die 10 kennissen vraagt naar letsels, dat de helft ervan te maken heeft met één of ander ongemak.

Jongeren of ouderen?

 

Zonder rekening te houden met de praktijk zouden we kunnen verwachten dat deze letsels eerder voorkomen bij de iets oudere bevolking, maar de waarheid ligt anders. Ook veel jonge mensen krijgen te maken met ongemakken thv. de knieën, rug, nek, enkels … en zelfs slijtageprocessen zoals kraakbeenletsels, arthrosepijnen ed.

Het begint er al aardig op te lijken dat we er helemaal niet meer van opkijken als een vriend of vriendin aangeeft meermaals per week pijn te hebben, of pijn heeft bij bepaalde aktiviteiten. We reageren nog steeds empathisch in het persoonlijk contact met ‘het slachtoffer’ maar als we kijken naar het globale beeld van onze totaalbevolking … is dit aantal letsels normaal?

Sporters of niet-sporters?

 

Ook hier zouden we verwachten dat het aantal letsels bij niet-sporters hoger zou liggen, of vergis ik me? Ik baseer me dan op het feit dat ‘bewegen gezond is’ en je beschermt tegen letsels, niet? Het lijkt ons vast allemaal logischer dat de niet-sporters de slachtoffers van dienst zouden ( moeten? ) zijn. We beschikken niet over details en cijfers, en baseren ons op wat we zien en horen in onze omgeving, maar wat is de reden dat zoveel jonge en aktieve mensen te maken krijgen met sportletsels en zouden de verhoudingen niet anders moeten liggen met de niet-actieve bevolking?

Wat is er aan de hand?

Het lijkt ons interessanter na te denken over die jonge of minder jonge aktieve bevolking die we aan het werk zien met allerlei fysieke ongemakken. Misschien is het op dit moment nog wat lastig om tot een conclusie te komen maar het zou al een goed idee zijn er eens over na te denken. Heeft het te maken met een gebrek aan ‘belastbaarheid’, een ‘te hoge belasting’, een gebrek aan fysieke voorbereiding, minder kwalitatieve voeding, een dalend recuperatievermogen, minder goede opwarming, …?

Mogelijk hebben al deze faktoren een invloed, al zijn we persoonlijk het minst overtuigd van de ‘te hoge belasting’ en zien we een mogelijk oorzaak aan de andere zijde van de balans : te lage belastbaarheid.

Kan het ermee te maken hebben dat ons lichaam ( ook bij jonge mensen ) minder aankan? En wat zijn de factoren die daar een rol in spelen? Voeding? Fysieke paraatheid? Stress?

Het is geen nieuws dat onze voeding erop achteruit gaat en dat het steeds moeilijker wordt om ons lichaam aan te bieden wat het effectief nodig heeft. Aangezien het verbruik aan essentiele voedingsstoffen zoals mineralen en vitamines groter is bij sporters dan bij niet-sporters, dienen we ze daarbij extra te beschermen. Oxydatieve stress speelt daarbij ook een rol : ons lichaam heeft zuurstof nodig om te leven, maar diezelfde zuurstof tast ons ook aan ( oxydeert ), maakt ons ouder en heeft dus een invloed op slijtage en ontstekingsprocessen. Anti-oxydanten zijn beschermende stoffen die ons lichaam de nodige ondersteuning kunnen bieden : sommige mensen smeren deze op hun gezicht onder de vorm van anti-rimpelcrèmes, maar je kan ze ook opeten 😉

Wat zou de invloed zijn van de beweeglijkheid van ons lichaam? Of het gebrek eraan?

‘Blessurepreventie door mobiliteit en flexibiliteit’

Van het moment onze kinderen naar het lager onderwijs gaan krijgen ze soms de volgende opdracht : mondjes dicht en zit stil ! Hoe ouder ze worden, hoe groter deze vraag …

De invloed van het zitten?

 

We staan er vaak niet meer bij stil, maar nog voor we aan het werk gaan ( in een meestal zittend beroep ) hebben we al een verleden om zo’n 15-20 jaar op de schoolbanken … te zitten ! 

We hoeven je vast niet te overtuigen dat dit nefast is voor de beweeglijkheid in enkel, heup, wervelkolom, … en dit zou een reden kunnen zijn dat sporters een letsel oplopen. Door de kettingreacties in het lichaam kan een enkel die vastzit immers zorgen voor nekpijn ! Of een heup dit niet mobiel genoeg is kan lage rugklachten veroorzaken.

Of een tenniselleboog kan ontstaan door het gebrek aan interne rotatie in de heup.

Het is je mogelijk opgevallen dat de oorzaak en de pijn/letsel NIET op dezelfde plaats zitten, dan begrijp je vast wel dat een letsel chronisch kan worden als we die oorzaak niet vinden … of op de verkeerde plaats zoeken.

Wij zijn van oordeel dat er meer en meer behoefte is aan een ‘anti-zit’ oefenprogramma en een grondige integratie van ‘flexibiliteit’ in de trainingsschema’s van onze sporters. Door het vergroten van de beweeglijkheid bouwen we een ‘buffer’ in tegen letsels en is de kans op overbelasting kleiner. In welke sporten of bewegingsaktiviteiten wordt daar specifiek aandacht aan besteed? En op welke manier?

Een anti-zitprogramma in jouw bedrijf?

De huidige aanpak van overbelastingsletsel?

 

We schrikken tegenwoordig niet meer van het groot aantal braces voor knieën, enkels, ellebogen ed. Zij ondersteunen het segment en zorgen soms dat je een bepaalde beweging niet meer kan maken. We kunnen ons afvragen of het zo verstandig is een lichaamssegment ‘vast te zetten’ en of we op deze manier de oorzaak vinden ( die vaak elders zit ).

Een bezoek aan de arts leert ons het volgende protocol bij overbelastingletsels : pijnstillers, ontstekingsremmers, cortisonenspuiten ( zelf operatie ), rust, stoppen met je aktiviteit, …. We kunnen ons ( kritisch ) afvragen welk van deze ‘oplossingen’ door oorzaak van het letsel aanpakt? Werken we op deze manier niet in de richting van een ‘chronisch letsel’???

We verwachten niet van de arts dat deze een compleet biomechanisch of oorzakelijk onderzoek doet, maar wel dat deze weet dat dat een belangrijk onderdeel is van het genezingsproces. Als we een aantal ‘gezondheidsprofessionals’ mogen geloven zouden ‘ontstekingsremmers’ die ontsteking alleen maar doen toenemen, en de’ bijwerkingen’ van cortisonen geraken gelukkig steeds meer bekend. Het vormen van een sterk ‘geneeskundig’ team met specialisten zou alleen maar in het voordeel zijn van de ‘patiënt’. Het symptomatisch aanpakken van een letsel heeft zijn rol, maar wint efficiëntie in combinatie met oorzakelijk zoeken ( en vinden ).

Stoppen met je belastende aktiviteit !!!

 

Wat een verschrikkelijke uitspraak als je gek bent van je sport, we weigeren dit dan ook te geloven alvorens een oorzakelijk onderzoek uitsluitsel geeft.

Als een loper pijn heeft bij het lopen, lijkt het stoppen met lopen een gemakkelijke oplossing

Als een golfer rugpijn heeft bij zijn golfswing, dan lijkt het stoppen met golfen een gemakkelijke oplossing

Als een …

Om die reden is het belangrijk te weten hoe een ‘overbelastingsletsel’ ontstaat, en hoe je het kan oplossen.

Dit is moeilijker dan het voorstellen van medicatie maar we gaan graag de uitdaging aan om de sporter terug te laten genieten van zijn/haar favoriete spelletje.

Hoeveel mensen zitten er nu niet thuis omdat ze ooit het advies hebben gehad te stoppen?

Zou het niet fijn zijn om het lichaam te kunnen voorbereiden op die aktiviteit, zodat letsels geen kans maken?

Zou het aanbieden van een anti-zit programma en het integreren van een flexibiliteitsprogramma binnen onze sportdisciplines geen positief effect kunnen hebben op het aantal letsels?

Hebben we niet meer behoefte aan bewegingsanalisten om oorzakelijk te zoeken?

En om het even zakelijk te bekijken : zouden onze mutualiteiten niet veel geld sparen bij het preventief handelen ipv. curatief ‘behandelen’?

En het belangrijkste … wil jij niet op een gezonde en blessurevrije manier van je sport genieten?

Blessurevrij bewegen