Overbelastingreacties bij sporters : Is een operatie noodzakelijk? En is een operatie een oplossing op langere termijn?

Wat is een overbelastingsreactie?

Het zal vast geen nieuws zijn dat een overbelasting van weefsels pijn veroorzaakt, en dat een ontstekingsreactie het gevolg is van microtraumata, acuut of chronisch. In de sportwereld zien we ze het meest thv. van spieraanhechtingen en pezen, zoals achillespeesontstekingen, kniepeesonstekingen, buikspierontsteking ( pubalgie ), adductoren, … en voor sporten waarbij je bovenhandse bewegingen maakt zoals volleybal en tennis : schouderinpigments ( inklemmingen ), elleboog- en polsproblemen, rugpijn, …

Wat in eerste instantie start als pijn die vaak verdwijnt na een goede opwarming evolueert tot een chronische ontsteking die niet meer weggaat na een opwarming en die in zijn ergste fase zelfs ongemakken geeft in rust.

Het hoeft vast geen verdere uitleg dat er ‘iets’ mis is met ons lichaam.

Wat is er mis ?

Een ontsteking tgv. een overbelasting bij het sporten kan ontstaan op 2 voorname manieren, na een acuut trauma ( als genezingsproces na een breuk, ongeval, … ) of eerder op een langzame, sluimerende manier. Bij het acuut trauma is de oorzaak duidelijk en evident, de chronische versie echter vergt de juiste inzichten om een gepaste en blijvende oplossing te vinden.

Aangezien we in de sportwereld regelmatig botsen op chronische ontstekingen waar een operatie zich opdringt, gaan we ons verder focussen om deze topic, omdat de impact van een operatie groter is dan we denken, en in veel gevallen geen oplossing biedt op langere termijn. We gaan daar meteen dieper op in.

Functionele krachttraining voor voetbal

Misschien kunnen we het ontstaan van een plaatselijke overbelasting bv. zo bekijken : Je tilt met 3 mensen een zware tafel op, dan haakt er eentje af waardoor je de tafel met 2 moet tillen, dan haakt er eentje af waardoor je de grote last alleen moet tillen. De kans dat je overbelast geraakt als enige overblijvende is groot, en zolang je niet opnieuw hulp krijgt van ‘je makkers’, is de kans op herstel klein.

Dit is een heel eenvoudig voorbeeld hoe je het ontstaan van een chronisch letsel kan verklaren en hoe het komt dat we vaak geen andere oplossing vinden dan het operatief verwijderen van het onstoken weefsel. Kijken we misschien teveel naar het ontstoken weefsel, en te weinig naar ‘de makkers’ die hun werk niet doen?

Je kan je vast inbeelden dat de ‘chirurgie’ vaak enkel een tijdelijke oplossing is, en dat we ons het best kunnen focussen op ‘de makkers’ van het ontstoken lichaamsdeel willen we onze atleet terug aan het sporten krijgen.

Voetbal DVD : ‘Blessurepreventie en krachttraining door mobiliteit en flexibiliteit’

( In dit artikel gaan we niet dieper in op de voeding, die ook een invloed heeft op ontstekingsreacties ).

Het ‘wegsnijden’ van de overbelasting/ontsteking : operatie

We hebben in onze regio topchirurgen, en het is een geruststelling op hen te kunnen rekenen als we te maken krijgen met een acuut trauma of zwaar letsel tgv. het sporten. Bij het chirurgisch behandelen van een ‘overbelastingsletsel’ kunnen we ons echter de volgende vragen stellen, tenminste als we er mogen van uitgaan dat de oorzaak elders ligt dan bij het ontstoken weefsel :

1° Als de oorzaak elders ligt en de ontsteking/overbelasting is het gevolg van een ‘makker’ die zijn werk niet doet, hoe gaat die operatie dan een oplossing zijn op langere termijn?

2° Is een operatie vermijdbaar als we de oorzaak kunnen vinden? Of kijken we op de verkeerde plaats?

3° De operatie is geslaagd, de ontsteking en pijn weggesneden :  hoe kan je herval vermijden als de oorzaak er nog steeds zit? En staan we dan eigenlijk niet voor dezelfde vraag dan voor de operatie : Wat is de oorzaak van de overbelasting?

4° Wat zijn de nadelen van chirurgie op ons bindweefselsysteem en de balans in ons lichaam, en weegt dat op tegen de voordelen van symptomatisch behandelen?

5° Ervan uitgaande dat een operatie bij een overbelasting enkel een symptomatische aanpak is, en de oorzaak dus nog aanwezig is ( met kans op herval ), + de nadelen van een operatie = creëren we dan geen chronische zieken in plaats van een definitieve oplossing?

6° …

Uiteraard is elke situatie anders, maar het zal vast geen verloren tijd zijn om bij een overbelastingsletsel een grondige screening te doen naar de oorzaak van het letsel alvorens er het mes in te zetten.

Een multi-disciplinaire aanpak bij overbelastingsletsels?

In Amerikaanse ziekenhuis-series zie je soms een reeks dokters rond het bed van de patiënt staan, en deelt elke dokter zijn/haar mening. Dit geeft de andere artsen de kans om de gegeven meningen te bevestigen, in vraag te stellen, aan te vullen, …

Door het samenbrengen van een aantal specialisten krijg je meteen meer inzichten, kennis en talent ‘rond de tafel’ die enkel in het voordeel van de patiênt kan zijn. Het ‘ego’ van de arts(e), wiens mening bij een bepaald dossier misschien niet de beste was,  kan misschien tijdelijk een ‘knakje’ gehad hebben, maar na enig relativeren kan je enkel concluderen dat dat niet alleen de patiënt beter maakt, maar ook de artsen als groep en als individu.

Zou het geen vooruitgang zijn als de recreanten of topatleten bij een ‘overbelastingsletsel’ zouden omringd zijn met een team van chirurgen, trainer, kinesist, bewegingsanalist, podoloog, osteopaat, orthopedist, … en dat zij samen elke patiênt zouden kunnen screenen?

Dit is op dit moment een utopie, maar misschien zou het al een vooruitgang zijn om 2 of 3 disciplines rond de tafel te krijgen, en de 4de of 5de in te schakelen naargelang de situatie.

We zien hier en daar al enkele goede initiatieven, en het zou in ieders voordeel zijn er de regel van te kunnen maken ipv. de uitzondering.

Blessurepreventie en betere sportprestaties dankzij ‘Functioneel stretchen’