Persoonlijke ontwikkeling in de sport? Wat zijn de voordelen voor de atleet vandaag, morgen, en na de carrière

We moeten Engels spreken en onze partners krijgen les over voeding en gezond koken? Waar is dat goed voor?

Belgisch profvoetballer

Kunnen we het onze (top)sporters kwalijk nemen of dienen we dringend onze visie in de jeugdopleidingen aan te passen?

Het is uiteindelijk geen nieuws dat het als volwassene moeilijker is om om te schakelen, we zijn immers gewoonte-dieren. Links en rechts krijgen we de positieve signalen dat clubs een poging doen om hun jeugdspelers les te geven in ‘gezonde voeding’, recuperatie en slaap, werken met de hartslagmeter … maar we missen voorlopig nog een structuur en vooral … gezonde gewoonte. Het komt op dit moment, ondanks alle goede intenties, eerder over als een trend dan een constante factor. Overkoepelende organisaties vragen om meer gediplomeerde trainers, een initiatief om te ondersteunen, … misschien kunnen we ook wat meer structuur en ‘persoonlijke ontwikkeling’ brengen in de sport. Veranderingen via de jeugdwerking neemt jammer genoeg jaren in beslag om de uiteindelijk resultaten te kunnen meten, maar er zijn voldoende volwassen atleten die begrijpen dat het ontwikkelen van kennis en vaardigheden hun alleen maar vooruit kan helpen.

Educatieve voetbal DVD : ‘Blessurepreventie en krachttraining door mobiliteit en flexibiliteit’.

Waarom zou ik me, als (top)sporter, ook ontwikkelen op andere vlakken dan mijn sport?

Er zijn zowel voordelen op korte als op langere termijn, voor jezelf als atleet, voor je trainer en je club. Zo ga je niet alleen afhankelijk zijn van de know-how van je club of trainer, maar zelf meer verantwoordelijkheid kunnen nemen op het vlak van ‘performance’, vermits je meer kennis en skills onder de knie hebt. We hebben het dan onder andere over een aantal topics die jou als atleet meer kans geven om te komen tot betere prestaties. Als een trainer verantwoordelijk is voor bijvoorbeeld 20 voetballers, is het nogal logisch dat efficientie ver te zoeken is. Trainers die ervaring hebben met het individuele werk, kunnen beamen dat het al een hele opdracht is om optimaal te kunnen werken met 1 atleet, laat staan 20! Clubs van ploegsporten vangen dat momenteel op door een dubbele bezetting op elke positie, en concluderen dan dat er, op hoog niveau, elk weekend een 10-tal kernspelers in de tribune miljonair zit te worden.

Een aantal topics die interessant kunnen zijn voor de huidige prestaties van atleten zijn voeding, blessurepreventie, functionele training ( functionele flexibiliteit, functionele kracht, …), hartslagcontrole, performance training, revalidatie, ….

Vorm jezelf tot een atleet

Er staat immers niet altijd iemand voor je klaar die expert is in deze topics en je kan begeleiden wanneer jij het wenst. En wat in het tussenseizoen? of na kwetsuur?  en als je van club verandert,… ???

Zowel clubs, trainers als atleten staan een stuk steviger in de schoenen door de atleet meer skills aan te leren en verantwoordelijkheid te delen.  Wil jij als atleet wel je verantwoordelijkheid nemen? Wil jij als trainer je verantwoordelijkheid delen?

Voordelen op lange termijn?

We hebben niet vaak de reflex om op langere termijn te kijken, en veel sportclubs zijn erg afhankelijk van korte termijn resultaten en de emotionele reacties eraan verbonden, toch heeft ‘persoonlijke ontwikkeling van de atleet’ levenslange voordelen voor die atleet.

En stel dat deze sporter later zelf trainer of clubbestuurder wil worden, is het dan geen voordeel over een schat aan kennis en vaardigheden te beschikken? Is het beheersen van bv. een andere taal geen voordeel? Het is absoluut geen nadeel om meer kwaliteiten te ontwikkelen dan enkel je sportspecifieke/technische bagage.

Verplichten of adviseren?

Een belangrijke vraag kan zijn of trainers en clubs de persoonlijke ontwikkeling van de atleet het best opleggen of hem/haar gewoon de ‘tools’ aanreiken? In bepaalde sportdisciplines, zoals voetbal, wordt er vaak schools omgegaan (ook met volwassen spelers ) met de voetballers en worden ze vaak verplicht tot een aantal acties. Nadeel kan zijn dat ze het dan gewoon uitvoeren zonder te begrijpen waarom.

Als je de spelers vrij laat zal je vast niet veel kandidaten hebben om het op te volgen maar kom je wel meer te weten over die spelers. (Top)clubs in Europa scouten meer en meer ook de persoonlijke kwaliteiten dan alleen de voetballistische.

Jonas Ivens: ‘Ze wisten in FC Groningen zelfs dat ik met een personal trainer werkte’

De meeste clubs zullen mogelijk eerder kiezen voor de eerste mogelijkheid, al is het vrij laten van de keuze leerrijker en efficienter, aangezien mensen niet ‘groeien’ door het volgen van verplichtingen maar wel door het nemen van initiatief. Een compromis, waar de clubs en trainers zich meer kunnen focussen op diegene die geen interesse hebben, lijkt een haalbaar gegeven.

Wat is jouw idee omtrent ‘persoonlijke ontwikkeling in de sport’? Wat zijn jouw ervaringen als clubleider, trainer of atleet?